شور فاقد شعور

باز محرم شد و من با ديدن يه سری صحنه ها توی خيابون و عزاداری، ياد اين شعر موندگار ايرج ميرزا افتادم (البته بطور خلاصه)؛
زن قحبه چه ميکشی خودت را
ديگر نشود حسين زنده
کشتند و گذشت و رفت و شد خاک
خاکش علف و علف چرنده
من هم گويم که يزيد بد کرد
لعنت به يزيد بد کننده
اما دگر اين کتل متل چيست
وين دسته خنده آورنده
تخم چه کسی بريده خواهی
با اين قمه های نا برنده
تو زينب خواهر حسينی
ای نره خر سبيل گنده
خجلت نکشی ميان مردم
از اين حرکات مثل جنده
صد روز دگر برو چو امروز
بشکاف سر و بکوب دنده
هی بر سر و ريش خود بزن گل
هی بر تن خود بمال سنده
هی با قمه زن به کله خويش
کاری که تبر کند به کنده
هی بر سر خود بزن دودستی
چون بال که ميزند پرنده
هی گو که حسين کفن ندارد
هی پاره بکن قبای ژنده
...