گل ارکيده

شاخه ای تکيده گل ارکيده
با چشمای خسته لبهای بسته
غم توی چشماش آروم نشسته
شکوفه شاديش از هم گسسته

آشنای درده خورشيدش سرده
تو قلب سردش غم لونه کرده
مهتاب عمرش در پشت پرده
هر ماه سالش پاييز سرده

دستای ظريفش تو دست مادر
پيکر نحيفش چون گل پرپر
از محنت و درد آروم نداره

سايه سياهی رو بخت شومش
ارکيده تنهاست زير هجومش
طوفان درد پايون نداره

دست من و تو ميتونه با هم
قصری بسازه با رنگ شبنم
شکوفه ای که غمگين و سرده
گل ارکيده ست نميره کم کم

بيا نذاريم گل ارکيده
گلی که چهره ش پاک و سپيده
که توی پاييز شاخه ای بيده
بهار نديده بميره کم کم

(راستش داشتم اين آهنگ رو گوش ميکردم از شعرش خوشم اومد نوشتم اينجا، همين!)؛